Nee, nee, ik kan niet nu huilen. Maar het is heel hard om dat niet te doen. Ik zit voor het raam. Misschien kan ik uit het raam kijken en huilen, niemand kan dan zien dat ik huil. Maar nee, mijn ogen zullen rood zijn en misschien zal de vrouw die naast mij zit horen dat ik huil en dan zal ze me vragen stellen en ik hou niet ervan. Ik kan niet geloven dat ik me zo erg voel. Ik wist niet dat ik zo veel van het hou. Ik dacht dat daar heel saai is en nu, nu wil ik huilen. Ik ben voor 3 maanden daar niet gegaan. Misschien wil ik huilen omdat ik mijn ouders miste? Maar ik zag mijn ouders drie weken geleden. Zij waren in Belgrado. Ooo, mijn stad is heel mooi. Ik hou van de huivels die ik uit het raam kan zien, en de rivier en mijn bassisschool, ik hou van alles. Hoe kan dat zijn dat ik hier saai vond? Dat weet ik nu niet. De autobus stopte. Ik ging uit. De lucht in Užice is heel anders dan de lucht in Belgrado. De straten zijn strakker. Ik voel me nu heel beter en nu voel ik me volledig. Ik wandelde voor een paar uren alleen en ik ging naar de plaatsen waarvan ik hou. Je kan niet geloven hoe mooi Užice is. Maar iedereen denkt dat hun stad mooi is. Ik denk dat ook maar voor mij is mijn stad de mooiste stad ter wereld.